Blog12397: Kleurblog

Als je nu het aanschouwt dan zie je een stuivende kale vlakte waar machines gelijk een caterpillar stenen en tegels op een brute wijze trachten weg te halen om verlaten anti-tank mijnen uit conflict periodes te ontdekken en weg te halen,ergens stoten ze op een vergeten fundering uit de heftige periode villa Cato met zijn kompaan zee taverne en het omstreden weisen-rossl ,omstreden omdat er feesten van de geüniformeerde brigade was en de dorps overheersende hoempa muziek gebrouwen door leden van een geëtiketteerde beweging die anders wilde.
Door lamlendigheid van het protocol stonden er al in mijn vroege jeugd bussen,omdat het terrein altijd onbebouwd achter bleef, iedere avond als de Keukenhoff s avonds dicht ging en men het catering gedeelte richting kust stuurde voor de schnitzels en harde gehakt ballen met de aan gebrande kartoffelen,het was goedkoop en het maakte niet uit de eisen des tijds waren in de fifties niet veeleisend,bier en schnaps deden de rest met weinig protocol regels was de horeca puur en goedkoop,de tijden zijn veranderd waarom eigenlijk zo verandert dat het uit de kaders sprong om shocks gewijs tot stilstand te komen ,Cato en de leugenbank spraken er over de complexiteit is de valkuil,kosten zijn Damocles en om eerst een fluitende blauwe tram te slopen op een terrein dat toepasselijk eindegeest heette ergens achteraf en dan weer nabouwen moet je het minst achter de oren krabben nostalgie pur sang,ergens beneden de schrapper hoor je een waterpomp draaien en Cato verbaasde zich aan de vloedlijn werd een grote tent gebouwd en andere tenten moeten weer weg wezen,privileges en pecunia deden Cato het zeeschuim van haar afslaan en in de verte luide de klokken van een verdronken dorp en de scheepsbel van een vergaan schip waar de naam op het gevonden bord staat,ergens opgelost in de tijd van herinneringen,…