Het stukkie land op de voorgrond is tegenwoordig een prooi van speculanten en hemelbestormende zwembadbouwers. In mijn tijd heette dit land dan ook heel toepasselijk ‘De Hel’. Ik herinner me dat er van de weg af een trappetje naar beneden ging en dat daar beneden een soort van waterbunker was, waar klotsende geluiden uitkwamen. Hoogst mysterieus.
 
Toen deze foto werd genomen was er niets van dat al. Het land was teelland voor eerzame bollenboeren. Geen geklots van waterleidingsbedrijf of van zwembad. De watertoren stond er nog niet daar hoog op het duin.
 
Alleen de villa’s Sanssouci, Liesbeth en Nova (van rechts naar links) stonden er. Nu alle drie niet meer.