Het oorspronkelijke ontwerp van Huis ter Duin, dat aanvankelijk nog niet eens zo heette, kwam voort uit een prijsvraag, ingesteld door de Noordwijkse Maatschappij tot Exploitatie van Duingronden. Adriaan Weissmann won het concours en een deel van zijn ontwerp werd ook gerealiseerd. Sommigen schrijven het geheel toe aan ene Arie Freem, maar daar geloof ik nog steeds niets van. Ik ben nog steeds van mening dat Arie met zijn tengels niet van het winnende ontwerp van Adriaan kon afblijven, mais soit.

Feit is in ieder geval dat nadat ‘Huis ter Duin’ gekocht was door de Duitser Wilhem Tappenbeck, dat hele Huis ter Duin ook zo Duitsch werd als de pieten. Dat was op zich niet zo gek: de Nederlandse kust raakte steeds meer in trek bij de (rijkere) Oosterbuur vanwege de veronderstelde heilzame werking van de zeelucht en Tappenbeck buitte dat goed uit. Hij haalde ook Duits personeel naar Noordwijk en bij de uitbreidingen van zijn hotel gaf hij ruim baan aan een Duitse architect, Leonard Lang, die zo ongeveer in vaste dienst van Tappenbeck kwam.

Dat was jammer: Lang had een soortement van architectuuropvatting, die nmm nogal Teutoonsch van aard was. Hij was een pionier van wat ik maar het ‘bunkerisme’ noem, de architectuur van de latere bunkers die alom rond Huis ter Duin zouden verschijnen. Zo was er weer iemand opgestaan die met zijn fikken niet van de schoonheid van Weissmann’s creatie kon afbleiben. Hij pakte het oude, laat-19e eeuws ontwerp van Weissmann in een pompeus gebouw, waar houten balkonnetjes de kijker moesten afleiden van de pure lelijkheid, waarmee nu ook het oorspronkelijk ontwerp van Weissmann simpelweg werd aangerand.

Het zou nooit meer goed komen op deze plek. Tot op de dag van vandaag.