Twee opnamen van het eindpunt van de Blauwe Tram in Noordwijk aan het Picképlein. Op de bovenste foto nog twee Crossley-bussen, evenals de tram van de NZH. Die bussen onderhielden een verbinding tussen Den Haag en Haarlem: via Katwijk en Noordwijk en via De Zilk of De Glip. En vice versa.
Eens was je hier,je ging en je kwam,de erkenning die je zocht kreeg je niet.
Een kring OM JE PURPER BLAUW,DE FLUIT GING EN JE BEKLOM HET DUIN.
SNERPEND OVER HET STAAL WAAR DE VONKEN AFVLOGEN HET STAAL WEG SLEET EN HET LEVEN VERDWEEN IN DE OVEN VAN DE EEUWIGHEID.
JE was zonder bestemming gedoemd,niemand wachtte meer op je,de eindeloze eenzaamheid was je lot aan de eindpunt van de horizon.
De erkenning kreeg je nooit en de roddel was dat ze je te traag vonden,het flauwe licht van de balkons zal doven en het heilige vuur ging uit.
De bestemming was het front van vergetelheid die stierf in verkwanseling van de spelonken die zich weg groeven in HET IMPERATIEF van het onbekende.
Je bracht ze naar de stranden die records brachten,je hield van de zon en vrouwen die huilen om de ouderdom het verloop van het leven de cyclus van het oude en het nieuwe weefsel dat zijn eigen vormen aanneemt en weer opgaat in de vluchtigheid van stof en materie.
Je bent we zijn ik ben,als een rivier die stroomt richting kust,heb je de aarde en een brandende liefde,de jaloerse tellen niet mee,ook niet het slijk der aarde,de passie en je hart,laat het geluk niet verdorren ,de rivier ging iedere dag voorbij en sterft iedere af zoals het zijn,identiteit is een uitvinding het puur is je houvast,het zand hand in hand en flikkerende kaarsen die blijven branden in de orkaan,we hebben geen leeftijd en toekomst,geluk is de kleur die schitter- in het maanlicht en de vallende sterren,we komen van nergens en gaan naar nergens,…het licht is het eeuwige leven die zich openbaart in onze spelonken,….ooit was je een dagvlinder,…