Foto van kort na de oorlog. Het bruisende badleven van Noordwijk aan Zee heeft de draad weer opgepikt. Maar de herinnering aan de oorlog is nog niet weggevaagd: linksonder de ruïne van de voormalige Villa Seehorst en daaronder een zwaar betonnen bunker.
Ron haalde die bunker dichterbij:
Rest weet ik nog wel, In het duin van Seehorst de Tour de France gezien.
Het bruisende is voorgoed voorbij,de ruïne waar we ravotten is al zestig jaar terug,de bunker lieten ze knallen op een sombere dag halverwege vijftiger jaren,in de sixtees stond het vol met bussen van de keukenhof en bakte Willem die pas in memoriam is,zijn giga aantal schnitzels en de varkens aardappels kwamen in grote zinken teilen aangevoerd bij de hotels achterin gang om de eetlust opwekkende geuren uit een kilometer resto keukens,toen was het inderdaad bruisend en telde het oude stuttende zeedorp mee in de crazy economische race om het nakende bestaan om de vlag hoog te houden en ontstond de trots van de ondernemers,die nu wankele door beperkte regels.
De historie wat in wezen niet bestaat zoals de toekomst nog trancecent is bepalen we zelf de periferie er om heen,beelden vertellen het moment en zijn veelal niets zeggend,het verhaal erachter waar je boeken kan van schrijven zijn voor de esoterische gedeelte treffend herkenbaar.
Zoals de Haagse schrijver Alfred Birney in zijn dagboeken zijn fietsen naar Noordwijk via de Scheveningse water toren beschrijft,en in zijn boek de wacht de vijfde verdieping van het westeinde zkh waar ik ook heb gelegen met al zijn mooie mensen die er rond liepen en het hart en ziel van den haag tegen komt,misschien is corona wel het begin van een ander tijdperk dat we de Hollandse kust mooier vinden dan drinken aan een strandbar op het strand van acapulco in Mexico waar we Julio zijn caminoto horen zingen en astrid gilberto de girl van ipanima of was dat copacabana beach,…wat is een naam,…