fotoDe Londonderrys vormden vanouds een oud Iers geslacht (een markizaat dat uiteindelijk bestond uit de families Vane, Tempest en Stewart).  Het geslacht dat ook richting de Britse politiek, leger en diplomatie grote nazaten leverde. Tot dit geslacht behoorde o.a. de grote diplomaat (en toenmalig minister van buitenlandse zaken van Groot Brittannië) Viscount Castlereagh.  Onder andere over deze briljante staatsman schreef de al even briljante Henry Kissinger zijn nog briljanter proefschrift "A World Restored: Metternich, Castlereagh and the Problems of Peace 1812-1822"  Castlereagh en zijn Oostenrijkse counterpart, Klemenz von Metternich begrepen als geen ander de noodzaak van een Nieuwe Europese Orde na de rotzooi die Napoleon had achtergelaten. Samen  domineerden zij het Congres van Wenen van 1814, waar de architectuur van dat nieuwe Europa op tafel kwam. De Britse regering nam het Castlereagh allemaal niet in dank af (hij zou zich veel te ‘continentaal’ gedragen hebben). Om onduidelijke redenen pleegde Castlereagh in 1822 zelfmoord.

Zijn familie had zich toen al op de kolenmijnen geworpen en – als spin off daarvan – op de handel en het vervoer van kolen. Het vervoer (over zee)  werd geconcentreerd in Sunderland, aan de noordoostkust van Engeland, maar toen de havengelden daar te duur werden begon de toen fungerende en puissant rijke Lord Londonderry in 1828 gewoon zijn eigen haven (Seaham, iets ten zuiden van Sunderland) en ook zijn eigen spoorweg (die tot ver in de twintigste eeuw zou blijven fungeren in privé bezit).

Maar kolen en havens en treinen waren niet genoeg. De Londonderrys begaven zich ook in schepen en werden eigenaar of aandeelhouder van een grote vloot vrachtboten waarmee de steenkool ook over zee naar Nederland, België en Scandinavië werd vervoerd (ook ‘continentaal gedrag’, maar minder erg). In de archieven van Durham is precies terug te vinden wanneer Lord Londonderry welke aankopen deed. In 1891 kocht hij het stoomschip de Mount Stewart  die in Sunderland werd geregistreerd. Het schip was vernoemd naar het 18e eeuwse landgoed Mount Stewart (in Noord-Ierland, nu eigendom van de National Trust) en was de eigenlijke ‘home place’ van de Londonderrys.

De Mount Stewart is misschien vergaan – ik kan daarover verder niks vinden – maar hij verloor in ieder geval een sloep, want eind augustus 1894 spoelde er volgens het Utrechts Nieuwsblad van 23 augustus 1894 eentje aan op het strand van Noordwijk met daarop in kapitalen de naam van het moederschip.