Het is 1883 en een vooruitziende burgemeester (Picke) heeft besloten dat de door hem opgerichte Maatschappij Tot Exploitatie van Duingrond het hoge duin maar eens moest gaan aanharken en er een hotel moest neerzetten. Dat hotel was Huis ter Duin en het aanharken gebeurde door de ingehuurde tuinarchitect Wattez. Wattez besloot om het dalletje achter Huis ter Duin eens flink aan te pakken: hij legde er een heuse weide aan waarop koeien konden grazen. Er kwam een Laiterie, waar de beoogde toeristen konden uitpuffen onder het genot van een glas melk, die door de koeien zo nodig ter plekke geleverd kon worden. En er moest een mooie rustieke brug komen. Daar was geen practische aanleiding voor, voor zo’n brug, want er viel niets te overspannen. Dus de aanleiding moest worden geschapen in de vorm van een kunstmatig uitgegraven duinkloof, waaroverheen in 1883 de overspanning verrees.
Er rustte geen zegen op het hele project: de Exploitatiemaatschappij moest Huis ter Duin al snel overlaten aan de vrije markt en overdoen aan de familie Tappenbeck (die van Huis ter Duin wél een succes maakte). De koeien gedijden ook niet best in het dalletje, de Laiterie werd slecht bezocht en – in 1898 – ging ook de brug over de kloof in een vliegende storm naar de gallemiezen. Daarmee diende de kloof zelf verder ook geen nut meer. Zij werd met voortvarendheid opgevuld met zand, zodat tegen de eeuwwisseling ieder spoor van kloof en brug al weer volledig was uitgewist.
De Laiterie ging pas in 1985 ten onder, maar ik heb het in alle jaren daarvoor nooit in bedrijf gezien. Evenmin heb ik ooit een koe mogen zien huppelen in dat dorre delletje eromheen.
BLOGnoordwijk (Heimatsammlung) 
Hier heb ik in eind zestig- begin zeventige jaren gelogeerd.