nd

Ik denk dat ik Bob Dylan voor het eerst hoorde zingen via de transistor radio in de bollenschuren van Binnen of op het strand van Zee. Hoe dan ook is hij altijd in de buurt gebleven, platen, bootlegs (“Daddy Rolling Stone”!!!), cd’s en dvd’s, alles in de kast. Zijn eerste concert in het Feyenoord-stadion in 1978 in een verschrikkelijke plensbui (geweldig), een recenter concert 5 jaar geleden in Ahoy (grote shit).

Vandaag werd hem de Nobelprijs voor Literatuur toegekend. Verrassend wat mij betreft, maar volkomen terecht. Freek de Jonge noemde hem een soortement van Hedendaagse Shakespeare en dat komt misschien wel in de buurt. High Poetry. In het rijtje mooie uitspraken hiernaast aan de rechterkant staat er ook ééntje van hem: “Time is an ocean, but it ends at the shore” uit “Oh Sister” op het album “Desire”.

Als eerbetoon een blog met strofen uit een andere song:  “Series of Dreams”, één van mijn favoriete Dylan-songs (maar er zijn er zovele).