Het is een foto van de manschappen van “de Landweer”, die in 1914 werden gemobiliseerd aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Deze gasten werden gelegerd in het Fort Prins Hendrik in Ooltgensplaat op één der Zuidhollandsche eilanden, ik weet niet meer welke (Goeree?). Enfin, één van die manschappen was mijn bloedeigen opa. Hij staat ongetwijfeld op deze foto, maar ik kan hem er niet meer uithalen. Das nou weer jammer.
Opa dankte God in de Hemel voor zijn uitverkiezing tot gemobiliseerd manschap: hij had het in al die jaren, van 1914 tot 1918 nooit beter gehad dan daar. Moest thuis in Noordwijk al vroeg het tulpenland in voor weinig geld. In Ooltgensplaat was het leven veel beter. Goed eten, weinig te doen en vrinden voor het leven. Op zijn 92e kon hij er nog steeds met veel enthousiasme en melancholie over spreken.
BLOGnoordwijk (Heimatsammlung) 
heb me altiid verbaasd en afgevraagd dat legers zo makkelijk gevormd kunnen worden en dat men enthousiast in de rij gaat staan om zich af te laten knallen in de loopgraven bij ieper…waar hitler en remarque en junger en wellicht was canetti er ook bij in ieder geval hij was verbannen…vraag me nog steeds af hoe dat werkt en de meute er vat baar voor is…wellicht kwam men niet uit de vraagstelling vandaan…celine schreef in zijn meesterwerk nog het haalbare ervan in zijn reis door de nacht toen die gewond werd …dat de meute de intentie van de vrede niet begrijpt en alles een produkt is van andere dan de werkbare belangen… in iedergeval zegt celine dat om enkele meters winst en verlies de kostprijs hoog ligt…denk dat men nooit wijzer wordt…reis naar t einde van de nacht of dood op krediet…later verguist toen weer in ere hersteld of schemeroorlog van sartre,..
En thuis een meisje die op hem wachtte.
Lees het maar na: hij werd na de demobilisatie in november 1918 rechtstreeks door mijn grootmoeder aan zijn haren naar het altaar gesleept. No escape mogelijk. Laat onverlet dat ze nog jaren gelukkig met mekaar waren.