Vandaag is Margaret Thatcher begraven, de oud-premier van Engeland die gedurende de jaren tachtig succesvol werkte aan haar plaats in de Britse en mondiale geschiedenis. De “IJzeren Dame” (een cartoonist beitelde op haar grafsteen “Roest Zacht”), voor wie menig collega-politicus soms een straatje om ging. Wat je ook van haar kunt zeggen en hoe je het ook wilt zeggen: voor mij was ze toch een beetje een heldin. Niet omdat ze dat per se was, maar omdat niemand haar een strobreed in de weg legde om er een te worden (ze had meer ‘guts” dan alle anderen samen). In 1982 ging ze met een giga leger, marinevloot en de luchtmacht de Argentijnen te lijf, die het hadden gewaagd een vinger uit te steken naar de Britse Falklands. Ze won, maar na thuiskomst was er ook veel kritiek. Pink Floyd dichtte dat misschien wel op zijn mooist in de song “The Postwar Dream” (Album “The Final Cut”):
tell me true tell me why was Jesus crucified
is it for this that daddy died?
was it for you? was it me?
did i watch too much t.v.?
is that a hint of accusation in your eyes?
if it wasn’t for the nips
being so good at building ships
the yards would still be open on the clyde
and it can’t be much fun for them
beneath the rising sun
with all their kids committing suicide
what have we done maggie what have we done
what have we done to england
should we shout should we scream
“what happened to the post war dream?”
oh maggie maggie what have we done?
Op 19 september 1983 was Maggie in Noordwijk bij het Europees ruimtevaartcentrum ESTEC om een andere, nieuwe ‘postwar dream’ te aanschouwen.
What has she done?
BLOGnoordwijk (Heimatsammlung) 