fotoIk heb in het verleden wel eens vaker aandacht besteed aan die prachtige bagagelabels die vóór de oorlog ook door Noordwijkse hotels werden uitgegeven. Van die kleine kunstwerkjes die je op je koffer kon plakken en die door alle gesleep en gegooi dan op den duur ook nog eens mooi beschadigd raakten. Ik kende iemand die zo’n soort koffer van zijn grootvader had geërfd: oud, bruin en versleten, maar volgeplakt met de mooiste stickers uit tal van exotische plaatsen, hotels, maar ook spoorwegmaatschappijen en anderhalve vliegreclame (want zijn opa ging ook al af en toe met het vliegtuig). 

Huis ter Duin had verschillende van die labels. Misschien heb ik eerder ook aan bijgaande al een verhaaltje gewijd, maar dat moet dan maar zo zijn. Ik kom hem toevallig tegen en ik word weer getroffen door de aardigheid ervan. Die kleuren (dat groenige Huis ter Duin tegen die roodbruine lucht),  die prachtige ouderwetse speedboat met de agitprop erop van de VVV Noordwijk, die nagelaten badkoetsen op het strand en vooral die godin die zich verleidelijk naar Noordwijk uitstrekt en op het water lijkt te staan, hoog verheven boven iedere waan van sterfelijkheid.

Ook Huis ter Duin zelf – Grand Hotel & Kurhaus – lijkt boven die waan van sterfelijkheid verheven, maar die indruk is (zeker achteraf) niet juist. Het hotel in deze prachtige vorm is al lang van het duin naar beneden gestort en vervangen door een serie duivenkotten en één mooi stuk nieuwbouw daartussen in. Dezelfde vergankelijkheid geldt – vrees ik – ook die prachtige, op het water wiegende godin. Ook zij is verdwenen, achter de eerste zandbank gezonken naar de bodem van de zee.

Alleen het plaatje zelf is nog onbeschadigd, de rest niet meer.