foto

De winkel paste volledig in het ideaalbeeld dat C. Jamin van zijn winkels had: ze moesten er verzorgd en chique uitzien en alles wat er te koop was moest voor iedereen betaalbaar zijn. Volkswinkels met allure. C.Jamin heette van zijn voornaam ‘Cornelis’ en hij had zich aan het einde van de 19e eeuw gevestigd in Rotterdam, waar hij een suikerwerk-, later een chocoladefabriekje begon. Maar daarnaast  – en dat was het geheim van zijn succes – exploiteerde hij dus ook zijn eigen winkels: hij verkocht wat hij zelf maakte.  

De hele formule werkte als een tierelier: er kwamen steeds meer winkels ook buiten Rotterdam en heel Nederland maakte kennis met het ongelooflijk brede assortiment van chocolaatjes, biscuitjes, lollies,  zuurstokken en jujubes.

En ijs: C. Jamin had naar mijn smaak het lekkerste ijs dat er was, heel romig, met of zonder chocolade en altijd verpakt in alleen maar een papiertje dat om het rechthoekige stukje heerlijkheid was heen gewikkeld. Het kon soms nog een aardige smeerboel worden, waarbij je – om maar geen stukje te missen – uiteindelijk het hele papiertje in je mond stak en stevig uitzoog. Misschien kreeg je er ook een stokje bij om er zelf in te duwen, dat weet ik niet meer. Maar vanaf het strand vóór Palace liep je aan de Groko voorbij, diep de Hoofdstraat in, om daar een ijsje te kopen voor 10 cent (met chocolade kostten ze 15 cent).

Uiteindelijk beschikte Jamin over zo’n 600 winkels in Nederland, het succes werd nog eens onderstreept door de populariteit van de STER-spotjes (‘Meneer Jamin’) van Ton van Duinhoven, maar juist op dat hoogtepunt sloeg het hele concern finaal over de kop. Meneer Jamin had te weinig rekening gehouden met de opkomst van de supermarkten die ook wel raad wisten met een fiks assortiment snoepgoed en chocolade, Meneer Jamin produceerde alleen maar voor zijn eigen winkels (terwijl er een goudmijn voor het oprapen lag als hij ook voor Albert Heijn was gaan werken). Meneer Jamin verkocht ook alleen maar zijn eigen producten (en niet die Marsen en Nutsen en Bounties en Venco-drop die de klanten ook wel lekker hadden gevonden).

Aan het eind van de jaren 80 was het allemaal voorbij. Jamin bestaat alleen nog in naam en achter die naam op de puien van winkelpanden gaat inmiddels een hele andere wereld schuil. In Noordwijk is Jamin geheel verdwenen: in de Hoofdstraat was genoeg chocolade te koop (zij het bij het wat minder volkse Van Wely) en al helemaal genoeg ijs. En ook de patat en de hamburgers en de Bratwürste hebben hun aandeel gehad in het verdrijven van ander snoepgoed. Waar is de oude trekdrop gebleven? De toverbal? De zeekaak?